Ένας καλός μου
φίλος (λίγο φευγάτος, λίγο παρεξηγημένος) είχε πει ότι είναι η επανάληψη του παρελθόντος. Από μια άποψη συμφωνώ απόλυτα μαζί του. Ειδικά τις (δύσκολες εκείνες) περιόδους που πέφτω με τα μούτρα στο Freud, αρχίζω να κατηγορώ τον πολιτισμό και τους γονείς μου για όλα τα δεινά που με καταβάλλουν και βουτάω στη θάλασσα (ή στη μπανιέρα), προσπαθώντας να βρω την οικειότητα και την ευχαρίστηση, όπως τότε που ήμουν στην υγρή μήτρα της μητέρας μου(!!).
Από την άλλη, αυτή η θεωρία δε μπορεί να καλύψει τον αισιόδοξο Dr Jekyll μου..Γιατί, αν ο Friedrich είχε δίκιο, θα πρέπει να παραδεχτούμε ότι η ευτυχία είναι συναίσθημα πλαστό, γεμάτο στεγανά, προκαταλήψεις και προβολές. Ε, όχι! Ακόμα και έτσι να είναι, είμαι συναισθηματικά και διανοητικά (sic) ανώριμη να το αποδεχτώ. Οπότε το βουλώνω και επαναπαύομαι σκεπτόμενη άλλες απόψεις, πιο
αισιόδοξες.
Σήμερα, (και λέω "
σήμερα" γιατί, διόλου απίθανο, αύριο να πιστεύω κάτι διαφορετικό. Τέτοιες σκέψεις, συγκυριακές ούσες, καθορίζονται από το πώς θα παίξουν οι Neubaten το βράδυ μέχρι από το αν θα βγει ο ήλιος το πρωί..) αν μου ζητούσε κάποιος να του το "ζωγραφίσω", θα παρομοίαζα την ευτυχία με τα μικρά, σχολικά διαλείμματα. Ζεις, παρασιτείς, φυτοζωείς ( να τος και ο Mr Hyde), δουλεύεις, πας βόλτες, ταξίδια κτλ. Όλα αυτά σε ρυθμούς ομαλούς, ήσυχους. Έρχεται (ελπίζω, δηλαδή, ότι όντως έρχεται) μια στιγμή που ακούγεται ένα "τσακ" και ο κουμπαράς, όπου τόσο καιρό φυλούσες όλη σου την ενέργεια,
σπάει! Εκεί που βαριόσουν και κοιτούσες το ρολόι ανά δύο λεπτά ( παραδέξου το, κάποια στιγμή πίστεψες ότι είχε σταματήσει) ξαφνικά όλα σου φαίνονται ωραία και εύκολα. Αισθάνεσαι τόσο γεμάτος και δυνατός (το ξέρω, γίνομαι κλισέ) ώστε είσαι ικανός να παραχωρήσεις τη θέση σου στο λεωφορείο ακόμα και σε εκείνη την κακιασμένη γιαγιούλα που σε κοιτάει πάντα με μισό μάτι και σε κράζει για το σκουλαρήκι στη μύτη.
Είναι έρωτας; Είναι οι φίλοι, η οικογένεια; Είναι ένα
τραγούδι που είχες χρόνια να ακούσεις; Είναι ένα
τραγούδι που δε θα σταματήσεις ποτέ να ακούς; Είναι ένα ωραίο βιβλίο;
Είναι σαν τότε, σε εκείνες τις διακοπές, που έβριζες τη φίλη σου γιατί σε είχε πρήξει με τη φωτογραφική αλλά τώρα που βρήκες αυτή τη φωτογραφία συνειδητοποιείς πόσο τέλεια είχατε περάσει..(ευτυχία ως συνειδητοποίηση και αποδοχή του παρελθόντος και όχι (μόνο) ως επανάληψη, κύριε Friedrich)
 |
| ch.'07 |
Δυστυχώς, εκ φύσεως (άγνωστο βέβαια το γιατί) αυτά τα διαλείμματα δεν κρατάνε πολύ. Όπως στο σινεμά.. Εκεί που συνήθισες τη σιωπή και τη μαυρίλα, έχεις μπει στο πνεύμα της ταινίας και πιστεύεις ότι τίποτα δε μπορεί να σε αποσπάσει, η οθόνη ασπρίζει, τα φώτα ανάβουν σαν σε ομαδική ανάκριση και μέχρι να συνειδητοποιήσεις τι έχει συμβεί, να στρίψεις τσιγάρο και να το απολαύσεις, χτυπάει το κουδούνι για μέσα...Η ειρωνεία είναι ότι πάντα υπόσχομαι στον εαυτό μου ότι την επόμενη φορά θα έχω τσιγάρο έτοιμο , πάντα, όμως, το ξεχνάω (μαθαίνουμε τίποτα από τα λάθη ή τσάμπα τα κάνουμε;).. Απ'την άλλη, μόνο στις αίθουσες multiplex δεν έχει διάλειμμα και αυτές δεν είναι καθόλου του γούστου μου...
