#

είναι τόσο δύσκολο

η φαντασία πνίγεται σε πίξελς και λάηκς

δε κοιτάω πλέον έξω από το παράθυρο

κοιτώ την οθόνη 

αρκεί να βρω ένα σημείο σου

μια φωτογραφία που να μου θυμίσει ό,τι μου άρεσε σε σένα

ένα σημάδι ύπαρξης

ότι δε σε φαντάστηκα

ότι υπήρξες όντως

και το επιβεβαιώνει και η τεχνολογία

η επιστήμη


δεν ήσουν φαντασίωση


ήσουν


όλα τα υπόλοιπα χρόνος χαμένος

μόνο η αντανάκλαση

του εγώ

και η οικειότητα

μια στιγμή οικειότητας

και όλα αλλάζουν ρυθμό


οι εραστές πεθαίνουν γρήγορα

σύντομα αγάπη μου

σύντομα


πες μου


τί σε κάνει να φοβάσαι;


ο αντίχειράς σου τις νύχτες


πιες λίγο ακόμα


 βύθισε μου ένα τίποτα 


θέλω να μου γεμίσεις όλες τις τρύπες*


σταμάτα να βλέπεις αυτές τις αηδίες

σταμάτα να κάνεις ότι δεν υπάρχω


υπάρχεις σε κάθε μου επιλογή

ταινίες, μουσική, λεωφορεία

θα σε πετύχω πουθενά εκτός από το τσατ;



έλα κοντά μου


σταμάτα να υπόσχεσαι πράγματα που δεν μπορείς να δώσεις


στμάτα να σαι κυνική


συναισθηματική


έλα κοντά, ωραίο άρωμα


φεύγω αύριο


για πόσο


δε ξέρω


σαγαπώ


για πόσο


δε ξέρω


γράψε ένα ποίημα για μένα


για πόσο

ανημπόριες

είπες

-Θα σου πω κάτι, αλλά μη το κάνεις ποιήμα.

-Εντάξει.

δεν άντεξα

*

ψιθύρισες

-Πες μου κάτι για σένα, μη το γράψεις.

-Εντάξει.

δε μπόρεσα

*

σιώπησες

-εντάξει.

σιώπησα και γω

the last shadow smile (echo beach bali 2015)

βράδυ  νύχτα πίσσα
μόνο
βγαίνεις
γιατί
φοβάσαι τους ανθρώπους
που πάντα σε πληγώνουν
και
πληγώνεις
η απουσία-ο πόθος-η παρουσία- εκπληρώνεις-το ανεξήγητο
βράδυ νύχτα πίσσα
μόνο τότε γίνεται η ευχή συμπόνοια
τότε που οι αναμνήσεις μιας κάποιας ευτυχίας πονούν λίγο
ελάχιστα
αμυδρά
και το δάκρυ είναι γραφικό
τότε μόνο
έκο μπήτς
όσο και αν χασκογελάς κάποιος πληγώνεται γιατί βλέπει τη δυστυχία
αυτός θα σου σιγοτραγουδήσει έκο μπητς
το βράδυ νύχτα πίσσα
κρατάς την αναπνοή σου
μην ακουστείς
γιατί ο θόρυβος στεγνώνει
έκο μπητς
φαντάζει κοντά
το ζήσαμε και αυτό, λες,
μα κάθε φορά
το άδειο σε κόβει
[ψάχνουμε αθρώπους να μας θυμίσουν μιαν κάποια ευτυχία]
έκο μπητς

τα λάθη
τα δικά μας
σκάνε σωρό
και δεν είναι καν ικανά να γεμίσουν τη δυσφορία
έκο μπητς
έκο μπητς
ξέρεις πως θα περάσει
γιατί πέρασαν άλλα χειρότερα
ο θάνατος πάντα εκεί
απλά είναι δύσκολο να καταλάβεις πότε σοβαρολογεί
δε σε καταλαβαίνει κανείς πια
-μόνο κάποιος στη μόσχα-
κατανόηση και σεβασμός
και εσύ φουσκώνεις
νομίζεις πως είσαι θεός
και τα έχεις δει όλα
μα εσύ πληγώνεις
ό,τι σε πληγώνει
έκο μπητς
να φύγεις
γιατί κάθε φορά είναι πιο σύντομο
βρίσκεσαι ή όχι εκεί
φουσκώνεις

στο δερμα σου μπαίνουν αιχμές
η ευαισθησία σφηνώνει στο χθες
στον πόνο
και σε ό,τι φοβάσαι μη ξαναχάσεις
μήπως ξεχάσεις
 η τζούρα σε γεμίζει ενοχές
το κάθε λάθος που σε σπρώχνει  μακριά από ό,τι θα θελες να ήσουν
οι καθημερινές διαδρομές
είναι άδειες χωρίς __

έκο μπητς
όποιος και αν μπει μέσα σου τελειώνει
μα εσύ το μόνο που χύνεις είναι δάκρυα για όσα έχασες
και δεν είδες ποτέ
έκο μπητς
τα λάθη σου δε θα τα αγκαλιάσει κανείς
έκο μπητς
μόνο εσύ τον εατό σου θα σώσεις
το βράδυ νύχτα πίσσα
κράτα μου το χέρι θα πέσω

η μοναξιά
το βράδυ νύχτα πίσσα
αυτή σε θολώνει
κράτα μου το χέρι θα πέσω

παρακαλάς για συγχώρεση και δεν πιστεύεις ότι
αυτός που κοίταξε μέσα σου για ελάχιστο
μπορεί να σε ακυρώσει
ήταν ελάχιστο
έκο μπητς
η μοναξιά
στο πλάι εκεί μιας αμμουδιάς γνώρισες χίλιους τόπους και τους αγάπησες το ίδιο
με πάθος
μόνο που στα χέρια σου έμεινε όποιος προσπάθησε να σταθεί στο ένα πόδι κοιτάζοντας σε αναγνώρισε τις δυστυχίες
και τις φοβήθηκε
το βράδυ νύχτα πίσσα
στο έκο μπητς η μυρωδιά της θυσίας σε γαληνεύει