Σήμερα το μεσημέρι κάποιος έφερε στο σπίτι το βιβλίο της Victoria Hislop, "Το Νησί" . Την είσοδό του ακολούθησαν σχόλια διθυραμβικά. Η αρνητική μου στάση απέναντι στο "αριστούργημα" ερμηνεύτηκε ως επίκριση απέναντισε οτιδήποτε mainstream, γεγονός που με έβαλε σε πολλές σκέψεις. Γιατί, η επιφυλακτικότητά μου έχει να κάνει με τη γενικότερη αξία, χρησιμότητα του μυθιστορήματος . Ειδικά τώρα που διανύουμε μια περίοδο οικονομικοπολιτικής κρίσης, θα θεωρούσα πολύ πιο ωφέλιμη τη μελέτη της ιστορίας, της φιλοσοφίας κτλ.
O Μπαλζάκ έκλεισε μια μέρα μια μακριά συζήτηση πάνω στην πολιτική και την τύχη του κόσμου λέγοντας: "Και τώρα ας γυρίσουμε στα σοβαρά πράγματα", θέλοντας να μιλήσει για τα μυθιστορήματά του. Εδώ εκφράζεται η αντίφαση του μυθιστoρήματος , όπως αναφέρεται στον Καμύ( Albert Camus, "L'homme revolte", 1951). Δηλαδή, η ανάγκη του ανθρώπου να ξεφύγει από την πραγματικότητα και η παράλληλη άρνηση του να την εγκαταλείψει τελείως. Ακροβατούμε ανάμεσα στο πραγματικό και το φανταστικό, χωρίς να μπορούμε να πάρουμε μια απόφαση. Από τη μια, αναζητούμε τρόπους και μέσα φυγής, από την άλλη, ο μεγαλύτερος φόβος μας είναι η στιγμή που θα σταματήσουμε να αποτελούμε μέρος αυτής της πραγματικότητας. Διαβάζοντας ένα μυθιστόρημα προσπαθούμε να δραπετεύσουμε από τη ζωή, όπως κάποιοι σουρρεαλιστές, ο Ριγκώ ("Είστε όλοι ποιητές και εγώ είμαι από τη μεριά του θανάτου"), ο Βασέ ή όπως ακόμα και οι εξτρεμιστές μουσουλμάνοι, που επιλέγουν την αυτοκτονία ως μέσο εξέγερσης. Άρνηση καθετί καθιερωμένου, απόλυτη αποθέωση του είναι. Πράξη, κατά τη γνώμη μου , κάπως φλύαρη αφού, τελικά, δε το αφήνουν να πορευτεί ως το τέλος.
Με το μυθιστόρημα ο άνθρωπος προστατεύει το είναι του από το θάνατο αλλά και από την πραγματικότητα. Ο προβληματισμός μου, τελικά, έγκεται στο εάν και κατά πόσο έχουμε ανάγκη από αυτή την προστασία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
your smoke in my face