To τσιγάρo τoυ E. ΝάρκισσOυ

Κοιτάζοντας τον καπνό που ταξιδεύει στα πνευμόνια σου
ανακαλύπτεις μια κρυμένη λιακάδα
και μια κρυμένη θύελλα
Βουλιάζεις στο Εγώ σου
σαν αχάριστος επισκέπτης
Αναρωτιέσαι γιατί ήρθες και που να πας μετά
Τί να διαλέξεις
τη θύελλα ή τη λιακάδα

Διαλέγεις τίποτα
Στρέφεσαι στον καπνό που ήδη έχει ακουμπήσει τις πιο μύχιες σκέψεις σου και τον ρωτάς
αν αξίζει
τί αξίζει
Η επιβίωση
υπό όρους?
Μαζεύεις απαντήσεις

Μαζεύεσαι στη γωνία
Σα να ντράπηκες
Πάντα ντρέπεσαι
αλλά δε το φυσάς στα μουτρα των άλλων
Οι πληγές είναι καλά κρυμένες 
μέσα στα τσιγάρα
σου
φυλάς πάντα τον αριθμό εκείνης της κοπέλας
και όποια συναντάς
της ζητάς να σου δείξει τον καρπό της
Φοβάσαι ότι δε θα την αναγνωρίσεις τώρα πια

Φοβάσαι ότι το αστέρι εκείνο που συντρόφευε τον εγκλεισμό σας 
έπεσε
μαζί σου
σα τον άγγελο
που αντάλλαξε τα φτερά του
για λίγο ιδρώτα και σπέρμα

Ιδρώνεις όταν κάποτε ακούς Το Τραγούδι
έχεις μάθει να μην κλαις
λες πως το ακούς πρώτη φορά
δε το ξέρες
Αναρωτιέσαι αν σ'αρέσει το τραγούδι 
ή τα μάτια της σε αυτό
και πάνω σου
και μέσα σου

Μετουσιώνεις τη λείπη(sic) της σε τσιγάρα
Ανρωτιέσαι τι θα είχε συμβεί αν δεν υπήρχαν εκείνα τα πλέγματα- συρματοπλέγματα
να σας κλείνουν τον κόσμο
να σας κλείνουν στον απόκοσμο

Κλείνεις τα  πόδια σου γερά
Από συνήθεια δεν κατουράς στον καναπέ
Ο καπνός έχει ήδη εγκατασταθεί στην ουσιά σου
έχει απαλειφθεί από τη μνήμη σου
ο καπνός-όχι εκείνη
Βουλιάζεις λίγο ακόμα
πόσο βάθος έχουν οι καναπέδες
πόσο κενό έχουν οι άνθρωποι
Πολύτιμο κενό και βάθος
ακατέργαστο
φοβισμένο
Σα να λυπάσαι
γιατί
έμαθες πως να ξεφορτώνεσαι τα νεκρά κύτταρα
αλλά οι Νεκροί συνεχίζουν να βουλώνουν τους πόρους σου
έχεις μάθει να μην κλαις

Δεν κλαις -ποτέ τις μέρες-
Κοιτάς το θρήνο μ'απαξίωση
Αναρωτιέσαι γιατί ήρθες και που να πας μετά

αν αξίζει
τί αξίζει
Η επιβίωση
υπό όρους?

andy rementer

Mέxpι τo τελευταίo άδειo κελί

ο Φόβος ο Πόνος ο Φόβος ο Πόνος
ο Φόβος και ο Πόνος
κουρνιάζουν μέσα μου σα δύο άγρια σκυλιά φερμένα από την κόλαση

όχι δεν είναι αγάπη αυτό

είναι θηρία που γεννάει η μήτρα μου
αυτοβούλως
και τα φυλάει εκεί
δε τα ξερνάει

τα κρύβει μέσα μου πίσω από χαμόγελα ήλιος
πράσινα και θάλασσες

ουρλιάζουν τη νύχτα
μου κλέβουν τον ύπνο βιάζουν την ομορφιά του είναι μου
μου σκίζουν τα έντερα
μου τρώνε το συκώτι

εκατομύρια σκυλιά βγαλμένα από την κόλαση
όχι δεν είναι η αγάπη κάποιου αλκοολικού ποιητή
είναι ο Φόβος ο Πόνος ο Φόβος ο Πόνος
ο Φόβος και ο Πόνος

πίνουν τα δάκρυα μου
χύνουν υγρά στο στομάχι μου

πίσω από κάθε μου βήμα
μπροστά στην ηρεμία της αδιαφορίας
χορεύουν νικητές

μια πάλη αιώνια
πριν από μένα γυρεύουν εστία
γκρεμίζουν κάθε πιθανότητα λήθης
ή ήρεμης θλίψης

πίσω από κάθε γωνία
σαν έτοιμοι από καιρό, σαν εκείνο το ποιήμα
χορεύουν τραμπάλα στα βλέφαρα μου


ο Φόβος ο Πόνος ο Φόβος ο Πόνος
ο Φόβος και ο Πόνος
παραλήρημα
ξένο φαντάζει
στην άκρη κάποιας αποβάθρας
όταν πηδάς αυτοί σκοτώνονται πρώτοι
και ύστερα μετανιώνεις
την ήττα σου αναλογιέσαι
το χαμένο ύπνο
τον υπερεκτιμημένο

θυμάσαι

εκείνο το κρυμμένο όπλο
τη φωτογραφία
 χαμόγελα ήλιος
πράσινα και θάλασσες

και λες δεν πάει άλλο

θα ρθω να σας βρω

μέσα στα βουνά και πάνω στις λίμνες

να κολυμπήσουμε μαζί

να νικήσουμε τουλάχιστον τους εαυτούς μας

σα ταινία βλέπεις τη ζωή σου
της δίνεις αξία
συνέχεια
υποκρισία
τύφλωση
για τη συνέχεια και μόνο
για την ελευθερία
επιλογή?
ανάγκη?

φιλία και έρωτες

ο Φόβος ο Πόνος ο Φόβος ο Πόνος
ο Φόβος και ο Πόνος
κουρνίαζουν κάποια βράδια μέσα μου
μα λες,
αφού αντέχουν τα κελιά γεμάτα ανθρώπους
θα αντέξω και εγώ γεμάτος φόβο
και
πόνο
ζυγιάζεις τις ελπίδες σου
και τα κενά σου κελιά
τύψεις
ή
ελπίδα
επιλογή?
ανάγκη?

μεχρί να μείνουμε όλοι άδειοι, κενοί

οι φωνές των νεκρών και των αρρώστων

με σώζουν από την αυπνία
και
την
Ππαράδοση

Myou Ho Lee

"I secretly think reality exists so we can speculate about it"S.Z.

To Tραγoύδι πoυ σβήvει

άκουσα ένα τραγούδι χθες
και 
αναρωτιέμαι
πάντα στον ύπνο μου σε βλέπω να έρχεσαι από κάπου μακριά
αν το έχεις ακούσει και συ
μέσα στη θάλασσα της νύχτας 
εκεί που κάποτε κολυμπήσαμε γυμνοί
και αθώοι
πίνοντας γλυκόξινο κρασί 
και
τρεμοπαίζοντας σαν φθινοπωρινά φύλλα ξεχασμένα
στην άκρη του δρόμου

άκουσα ένα τραγούδι χθες
και
αναρωτήθηκα
πάντα σε φέρνω μπροστά μου γυμνό
όχι από πόθο ερωτικό ή λαγνεία
αν θα σου άρεσε να το ακούς
καθώς κατεβαίνεις δυο μικρά σκαλοπάτια
μέσα στη νύχτα της θάλασσας
εκεί που κάποτε περπατήσαμε ζωντανοί
και όμορφοι
βγάζοντας τα ρούχα μας αθόρυβα
και
τραγουδώντας μεθυσμένοι
στη  άκρη του δρόμου

άκουσα ένα τραγούδι χθες
και
αναρωτήθηκα ποια μουσική ακούς τώρα

κάποιο παιδικό τραγούδι ίσως

καθώς ανεωαίνεις δύο μικρά σκαλοπάτια

και μπαίνεις στο άδειο σαλόνι καρφώνοντας 

τα μάτια μου 

σφυριά

στο τοίχο

καθώς στεκόμαστε στην άκρη του δρόμου

σα δυο φύλλα ξένα 
φθινοπωρινά

περιμένοντας το λεωφορείο να περάσει ξυστά

να επιβεβαιώσει μια κάποια ύπαρξη

το τραγούδι που άκουσα χθες 
και πάντα θα σε ανασταίνει
σα χίλιους χριστούς
δεν είχε ήλιους
μια τεράστια δυνατή παύση

όλοι κρύβουμε εκρηκτικα
τη μικρή μας ύλη
τα αρχέγονα μυστικά

ποιο τραγούδι άκουσες χθες;
εγώ κρατάω τις πληγές 
και τα τραγούδια
χωρίς ικανοποίηση
ατελείωτα βράδια 
αλκοολικά
μπορεί να ταν και ψέμματα

cLICK IT!

Kαύση

Δε ξέρω πώς να αρχίσω
να μιλώ 
να υπάρχω
να κάνω τη ζωή.
Πάντα έχω στο μυαλό το τέλος, τη μέση έστω, την κορύφωση
αλλά την αρχή δε τη βλέπω πουθενά
και ποτέ.
Η φαντασία μου περιορίζεται στους τίτλους αρχής 
μιας ταινίας
μια κάποιας ταινίας
μιας οποιασδήποτε ιστορίας.
Καμία έμπνευση
κανένας αυτοσχεδισμός.

Ήταν ωραία τότε που άλλοι αποφάσιζαν για σένα
και για μένα.
Θα πας σχολείο και πιάνο και γαλλικά και μπαλέτο.
Κακή αρχή 
μα και πάλι
τη συνέχεια την καθόρισα λίγο πολύ εγώ
από μόνος μου
ή τουλάχιστον έβαλα τα δικά μου χρώματα στο ήδη υπάρχον περίγραμμα.
Είναι και αυτό μια νίκη.


Έχω μπερδέψει το Εγώ με το Εσύ

Τώρα πρέπει να αποφασίσω μονάχος για το πως θα αρχίσω
ή τουλάχιστον για το πως θα τελειώσω.
πιστόλι-μαχαίρι-ταράτσα-βιβλίο
για μένα και για σένα

Εγώ κρατάω στα χέρια μου εμένα
και σένα και όλους
Και Εσύ κρατάς στα χέρια σου εσένα και εμένα και όλους.
Xωρίς λυρισμό.
Τα χρόνια μας τα ζήσαμε γυρεύοντας το(ν) Άλλο.
Και Εγώ και Εσύ
ευτυχαίναμε αναμένοντας κάποιο τρελό σημείο ακμής.
Δε θα πρεπε.
Ούτε τέχνη, ούτε μουσική
Δεν ακούγεται τίποτα
Ούτε καν το σκοτάδι
Βρίσκεσαι μια στιγμή πριν την αρχή
Δυο μισές νότες πριν το τέλος
Άκου
Βουή?
Δύο δάκρυα πριν την ζωή
Την άκουσες?

Δέ ξέρω πως να αρχίσω 
Μια Μεταμόρφωση
Ένας Πύργος
Μία Δίκη

Πονάνε όλες οι λέξεις και οι εικόνες που μάζευες τόσα χρόνια
Ξαφνικά αποκτούν νόημα και στρέφονται εναντίον σου
Αν ήσουν αντάρτης θα σε αγαπούσα
είπες.

Φοβάμαι γιατί πλεόν το κρύο δε με τρομάζει
Ουτε το κενό.
Φοβάμαι γιατί δεν είμαι πια ανυπόμονος,
υπεραισιόδοξος, αναίσθητος, πολυλογάς, ψεύτης, ευαίσθητος.
Φοβάμαι γιατί έχω χάσει κάθε ένδειξη ανθρωπινή(sic)
Το μόνο που μου έχει μείνει είναι το δάκρυ
και κάποια άλλα
να επιβεβαιώνουν ότι ανήκω τουλάχιστον σε μια ομάδα-
των θηλαστικών

Δε ξέρω πως να αρχίσω
να κάνω
να λέω
να δρω

Έχω μπερδέψει το Εγώ με το Εσύ

Απλώνεις το χέρι
Τεντώνεις τη σπονδυλική στήλη
Μιλάς με εικόνες
και κάθε φορά που με συναντάς τα μάτια σου ανοίγουν σα δυο τεράστιες χρησιμοποιημένες κονσέρβες 
Τα δάκρυα μου μυρίζουν κανέλα και λεμόνι
Δεν είναι όμορφα
Καίνε
Τσούζουν
Ενώνεις τα βλέφαρα
Τη σάρκα σου με οτιδήποτε καυτό
Η ομορφιά είχες πει είναι άυλη
είναι ανύπαρκτη
μεταφέρεται από στόμα σε στόμα
Σαν άμμος καλοκαιρινή ανάμεσα στις σελίδες κάποιου ξεχασμένου βιβλίου
Στην εισαγωγή κάποιου κρυμμένου δίσκου
Φοβάμαι να αρχίσω
να ενώσω 
να θυμηθώ
Να τα σκεφτώ όλα αυτά τα ξεχασμένα συγχρόνως
να στήσω ένα κονσέρτο από εισητήρια, θάλλασες,πέτρες και ξημερώματα

Φοβάμαι να δω την αρχή
γιατί ξέρω ότι δε θα σε βρω εκεί

πάντα μπέρδευα το Εγώ με το Εσύ

Ένα πιστόλι-ένα μαχαίρι-μία ταράτσα-ένα τραγούδι

 Ricardo Leite