Kαύση

Δε ξέρω πώς να αρχίσω
να μιλώ 
να υπάρχω
να κάνω τη ζωή.
Πάντα έχω στο μυαλό το τέλος, τη μέση έστω, την κορύφωση
αλλά την αρχή δε τη βλέπω πουθενά
και ποτέ.
Η φαντασία μου περιορίζεται στους τίτλους αρχής 
μιας ταινίας
μια κάποιας ταινίας
μιας οποιασδήποτε ιστορίας.
Καμία έμπνευση
κανένας αυτοσχεδισμός.

Ήταν ωραία τότε που άλλοι αποφάσιζαν για σένα
και για μένα.
Θα πας σχολείο και πιάνο και γαλλικά και μπαλέτο.
Κακή αρχή 
μα και πάλι
τη συνέχεια την καθόρισα λίγο πολύ εγώ
από μόνος μου
ή τουλάχιστον έβαλα τα δικά μου χρώματα στο ήδη υπάρχον περίγραμμα.
Είναι και αυτό μια νίκη.


Έχω μπερδέψει το Εγώ με το Εσύ

Τώρα πρέπει να αποφασίσω μονάχος για το πως θα αρχίσω
ή τουλάχιστον για το πως θα τελειώσω.
πιστόλι-μαχαίρι-ταράτσα-βιβλίο
για μένα και για σένα

Εγώ κρατάω στα χέρια μου εμένα
και σένα και όλους
Και Εσύ κρατάς στα χέρια σου εσένα και εμένα και όλους.
Xωρίς λυρισμό.
Τα χρόνια μας τα ζήσαμε γυρεύοντας το(ν) Άλλο.
Και Εγώ και Εσύ
ευτυχαίναμε αναμένοντας κάποιο τρελό σημείο ακμής.
Δε θα πρεπε.
Ούτε τέχνη, ούτε μουσική
Δεν ακούγεται τίποτα
Ούτε καν το σκοτάδι
Βρίσκεσαι μια στιγμή πριν την αρχή
Δυο μισές νότες πριν το τέλος
Άκου
Βουή?
Δύο δάκρυα πριν την ζωή
Την άκουσες?

Δέ ξέρω πως να αρχίσω 
Μια Μεταμόρφωση
Ένας Πύργος
Μία Δίκη

Πονάνε όλες οι λέξεις και οι εικόνες που μάζευες τόσα χρόνια
Ξαφνικά αποκτούν νόημα και στρέφονται εναντίον σου
Αν ήσουν αντάρτης θα σε αγαπούσα
είπες.

Φοβάμαι γιατί πλεόν το κρύο δε με τρομάζει
Ουτε το κενό.
Φοβάμαι γιατί δεν είμαι πια ανυπόμονος,
υπεραισιόδοξος, αναίσθητος, πολυλογάς, ψεύτης, ευαίσθητος.
Φοβάμαι γιατί έχω χάσει κάθε ένδειξη ανθρωπινή(sic)
Το μόνο που μου έχει μείνει είναι το δάκρυ
και κάποια άλλα
να επιβεβαιώνουν ότι ανήκω τουλάχιστον σε μια ομάδα-
των θηλαστικών

Δε ξέρω πως να αρχίσω
να κάνω
να λέω
να δρω

Έχω μπερδέψει το Εγώ με το Εσύ

Απλώνεις το χέρι
Τεντώνεις τη σπονδυλική στήλη
Μιλάς με εικόνες
και κάθε φορά που με συναντάς τα μάτια σου ανοίγουν σα δυο τεράστιες χρησιμοποιημένες κονσέρβες 
Τα δάκρυα μου μυρίζουν κανέλα και λεμόνι
Δεν είναι όμορφα
Καίνε
Τσούζουν
Ενώνεις τα βλέφαρα
Τη σάρκα σου με οτιδήποτε καυτό
Η ομορφιά είχες πει είναι άυλη
είναι ανύπαρκτη
μεταφέρεται από στόμα σε στόμα
Σαν άμμος καλοκαιρινή ανάμεσα στις σελίδες κάποιου ξεχασμένου βιβλίου
Στην εισαγωγή κάποιου κρυμμένου δίσκου
Φοβάμαι να αρχίσω
να ενώσω 
να θυμηθώ
Να τα σκεφτώ όλα αυτά τα ξεχασμένα συγχρόνως
να στήσω ένα κονσέρτο από εισητήρια, θάλλασες,πέτρες και ξημερώματα

Φοβάμαι να δω την αρχή
γιατί ξέρω ότι δε θα σε βρω εκεί

πάντα μπέρδευα το Εγώ με το Εσύ

Ένα πιστόλι-ένα μαχαίρι-μία ταράτσα-ένα τραγούδι

 Ricardo Leite