To τσιγάρo τoυ E. ΝάρκισσOυ

Κοιτάζοντας τον καπνό που ταξιδεύει στα πνευμόνια σου
ανακαλύπτεις μια κρυμένη λιακάδα
και μια κρυμένη θύελλα
Βουλιάζεις στο Εγώ σου
σαν αχάριστος επισκέπτης
Αναρωτιέσαι γιατί ήρθες και που να πας μετά
Τί να διαλέξεις
τη θύελλα ή τη λιακάδα

Διαλέγεις τίποτα
Στρέφεσαι στον καπνό που ήδη έχει ακουμπήσει τις πιο μύχιες σκέψεις σου και τον ρωτάς
αν αξίζει
τί αξίζει
Η επιβίωση
υπό όρους?
Μαζεύεις απαντήσεις

Μαζεύεσαι στη γωνία
Σα να ντράπηκες
Πάντα ντρέπεσαι
αλλά δε το φυσάς στα μουτρα των άλλων
Οι πληγές είναι καλά κρυμένες 
μέσα στα τσιγάρα
σου
φυλάς πάντα τον αριθμό εκείνης της κοπέλας
και όποια συναντάς
της ζητάς να σου δείξει τον καρπό της
Φοβάσαι ότι δε θα την αναγνωρίσεις τώρα πια

Φοβάσαι ότι το αστέρι εκείνο που συντρόφευε τον εγκλεισμό σας 
έπεσε
μαζί σου
σα τον άγγελο
που αντάλλαξε τα φτερά του
για λίγο ιδρώτα και σπέρμα

Ιδρώνεις όταν κάποτε ακούς Το Τραγούδι
έχεις μάθει να μην κλαις
λες πως το ακούς πρώτη φορά
δε το ξέρες
Αναρωτιέσαι αν σ'αρέσει το τραγούδι 
ή τα μάτια της σε αυτό
και πάνω σου
και μέσα σου

Μετουσιώνεις τη λείπη(sic) της σε τσιγάρα
Ανρωτιέσαι τι θα είχε συμβεί αν δεν υπήρχαν εκείνα τα πλέγματα- συρματοπλέγματα
να σας κλείνουν τον κόσμο
να σας κλείνουν στον απόκοσμο

Κλείνεις τα  πόδια σου γερά
Από συνήθεια δεν κατουράς στον καναπέ
Ο καπνός έχει ήδη εγκατασταθεί στην ουσιά σου
έχει απαλειφθεί από τη μνήμη σου
ο καπνός-όχι εκείνη
Βουλιάζεις λίγο ακόμα
πόσο βάθος έχουν οι καναπέδες
πόσο κενό έχουν οι άνθρωποι
Πολύτιμο κενό και βάθος
ακατέργαστο
φοβισμένο
Σα να λυπάσαι
γιατί
έμαθες πως να ξεφορτώνεσαι τα νεκρά κύτταρα
αλλά οι Νεκροί συνεχίζουν να βουλώνουν τους πόρους σου
έχεις μάθει να μην κλαις

Δεν κλαις -ποτέ τις μέρες-
Κοιτάς το θρήνο μ'απαξίωση
Αναρωτιέσαι γιατί ήρθες και που να πας μετά

αν αξίζει
τί αξίζει
Η επιβίωση
υπό όρους?

andy rementer