Απεργοσπάστης

Λοιπόν, τις Κυριακές δε συνηθίζω να είμαι παραγωγική. Όχι γιατί με πιάνει η γνωστή κατάθλιψη νέα-βδομάδα-ξεκινά κτλ αλλά γιατί, ενώ κάποτε ήταν η αγαπημένη μου μέρα, μου την πήραν, την άρπαξαν ύπουλα και άκαρδα, την τσαλάκωσαν, την έκαναν μια άμορφη μάζα και μου την πέταξαν πίσω, να 'χω να παίζω. Ναι, αλήθεια. Γιατί τούτη η μέρα για μένα ήταν η πιο ελεύθερη. Όλη τη βδομάδα τρέχω από εδώ, τρέχω από εκεί, το Σάββατο τρέχω παραπέρα. Για να μην μπω στην κλισέ συζήτηση για το σαββατόβραδο. Ακόμα και ο έρωτας μου με την Πέμπτη μου τελείωσε. Και δεν έγινε καν αγάπη. Τί μας μένει λοιπόν;; Η Κυριακή. Ήσυχη, ανεξάρτητη, χωρίς υποχρεώσεις. Σου δίνει το ελεύθερο να καθήσεις όλη μέρα στο κρεβάτι, να τελειώσεις και δύο βιβλία, να ακούσεις όση dream pop και post θες, να λύσεις sudoku, αν σου τη βαρέσει να πας σινεμά με τη πυτζάμα και το παλτό, να φας και δεύτερο κομμάτι τούρτα. Κανείς δε θα σου πει τίποτα. Γιατί είναι Κυριακή. Γιατί μπορείς. Αλλά δεν! Δεν μπορείς! Εγώ, δηλαδή. Δε μπορώ. Ό, τι προλάβω, μέχρι τις 6 γιατί μετά με χρειάζονται. Είναι βλέπεις και κόσμος που την Κυριακή του τη θέλει έξαλλη και αλκοολική. Δεκτό, το σέβομαι. Εχω αποδεχτεί το γεγονός και αρκούμαι σε λίγη, εσωτερική γκρίνια. Μεγάλη καρδιά σου λέω!

Τέλος πάντων, για να μη τα πολυλογώ, η ουσία είναι ότι τις Κυριακές απεργώ.( Μέχρι τις 6, μη ξεχνιόμαστε.) Θέλω το χρόνο μου, βρε παιδί μου και 'γω, να κλείσω τις πληγές του σκληρού σαββατου, να βάλω τις κρέμες μου, να αρωματιστώ, να βρω τις λέξεις που έχω χάσει, να χτίσω νέες σκέψεις, να θέσω τους εβδομαδιαίους, ανεκπλήρωτους στόχους μου. Μαγικούς και ανεκπλήρωτους. Να, όμως, που σε αυτό ακριβώς το σημείο συγκρούεται η ηθική με το συναίσθημα.Είναι που είναι η απεργία μου μισερή έρχεται και ο αντίλαλος ενός σαββατου αλλιώτικου και μου διαλύει τον αγώνα, σπάει το κίνημα. Γιατί κάποια σάββατα δεν είναι σκληρά, ούτε έντονα. Είναι τόσο αναπάντεχα γλυκά που συνεχίζουν να ακούγονται και την Κυριακή. Όσα κομμάτια τούρτα και αν έφαγα, όσο gybe και αν άκουσα , ακόμα ακούγεται από κάπου στο βάθος εκείνο το ωραίο κομμάτι από χθες, οι σοφίες του καναπέως (sic), τα χαζά ανέκδοτα και το ρακόμελο να βράζει. Γιατί, καλός και ο Truffaut αλλά, τελικά, και λίγο Anderson δε βλάπτει. Απλά, λιτά και απέριττα. Έτσι είναι αυτά. Οι ταμπέλες είναι για να κατεβαίνουν και τα Σάββατα για νας μας ξαφνιάζουν. Σα μια ξανθιά γκόμενα που ανοίγεις τη τσάντα Barbie της και αντί για lip gloss βρίσκεις το "Μέγα Ανατολικό".

Και όπως είπε και χθες η παρέα μου : Η Αθήνα είναι μια ετεροχρονισμένη παρτούζα! Άσχετο αλλά ζήλεψα και ήθελα οπωσδήποτε να το πω και 'γω! Πάω τώρα. Είπαμε, εμένα η Κυριακή μου τελειώνει στις 6. Χωρίς γκρίνια σήμερα!