Solaris

Χαμός γίνεται! Όλα και όλοι ταρακουνιούνται λες και γίνεται μόνιμα σεισμός 52 ρίχτερ. Ασταμάτητα όμως! Μετανάστες, Μουμπάρακ, Μάγερς, εξεγερμένοι, απεργίες, συνταξιούχοι, Κερατέα, άνεργοι, γιατροί, φοιτητές, απεργοί και πάει λέγοντας. Ήθελα να ανεβάσω ένα ποστ για τη ζωή με το ποδήλατο στην Αθήνα ή για ένα τέλειο κυριακάτικο live από τους Band of Holy Joy ή για κάποιο επερχόμενο ταξίδι, ακόμα και για το πώς ένας Ιταλός ταξιδεύει στην Ελλάδα να βρει το σοφό Διονύσιο και για μια Ελληνίδα στην Τουρκία. Όλα ακούγονται φάλτσα. Εδώ ο κόσμος καίγεται και εσύ πίνεις ρακόμελα και χορεύεις "Θωρακισμένη Mercendes". Συζητώντας, πάντα, για το αντάρτικο πόλεων, το παραεμπόριο, το Ντεμπόρ, το Νετσάγιεφ. Μετά, πάλι, η συζήτηση αλλάζει. Λονδίνο, Βαρκελώνη, Portishead , συναυλίες, εκθέσεις, σεξ, χρήματα, άρθρα, pilates,θέατρα, ποτά, Giardini di Miro, Καπλάνογλου, Wenders.  Και ύστερα, πάλι πίσω, Αίγυπτος, Ισραήλ, Λάρισα. Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι μέσα σε ένα κυκλώνα και πλέκω καπελάκια για το καλοκαίρι. Έχω σαστίσει. Εδώ ο κόσμος καίγεται και εγώ γράφω γράμματα στη Δανία και αγχώνομαι για τη Σουηδία. Μια σύντομη λάμψη σκάει στο κεφάλι μου: να γραφτώ στη Green Peace(!), στη Διεθνή Αμνηστία(!), να πάρω το δίκανο; Θα πάω cinema.Τέτοια είμαι, δε το αρνούμαι. Μακάρι να μπορούσα (να το αρνηθώ). Οι καρτέλες στον υπολογιστή σε σειρά: συναυλίες, πορεία αλληλεγγύης, έκθεση φωτογραφίας, πάρτυ,  applications,εκλογές, απεργίες. Πλήρης ενημέρωση, δε λέω (και πού γεννάται η συνείδηση λοιπόν;;). Ο υπολογιστής κλείνει. Ανοίγει ένα βιβλίο. Άλλος κόσμος. Μετά κλείνει και αυτό, ανοίγει η σκέψη, έρχονται οι τύψεις (γενικές και ακαθόριστες) αλλά τα μάτια κλείνουν. Και όταν ανοίγουν η ίδια διαδικασία. Αντίστροφα.