Μπακ (απ)

Νόμιζα πως η σιωπή φέρνει τη λήθη.

Ίσως..

Σίγουρα, όμως, δηλώνει μια κάποια ενοχή που δεν έχει διέξοδο και δένεται κόμπος στο στέρνο.

Ένας πόνος αμυδρός, παρατεταμένος. Ξεθωριάζει, μα δε σβήνει ποτέ. 

Μαθαίνεις πως είναι να παίρνεις το λεωφορείο πάντα λυπημένος. 

Μαθαίνεις και άλλα πολλά ώσπου γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Νέο μοντέλο, εξελιγμένο και πιο ανθεκτικό...ή επιρρεπές.

Κρίσεις αμνησίας, άγχους, θλίψης, ευτυχίας.

Κρίσεις για άλλους.

Κρίνεις ινα μην προλάβεις να σε κρίνεις.

Κρίνα στα μαλλιά σου για να κρύβουν την ασχήμια.

 Κατηγορείς το στομάχι που σε σφίγγει, σε διπλώνει στα δύο. Έτσι, χωρίς λόγο (;). Σαν κακομαθημένο, εκδικητικό κωλόπαιδο που δε τρώει το φαί του επειδή δε το αφήνουν να πάει στο πάρτυ. 

Και εσύ εκεί. Στη σιωπή.

Εξάλλου, ξέρεις πως τα λόγια ελάχιστα διαρκούν

 δεν αρκούν.

 Ψάχνεις να βρεις ποια στο καλό είναι αυτά τα μικρά και ασήμαντα πράγματα στα οποία κρύβεται η ευτυχία. Δε μπορεί, για να το λένε όλοι, έτσι θα 'ναι. Αισθάνεσαι προβληματικός και πλεονέκτης. Απ' την άλλη, δεν είναι ότι ζητάς τα πολλά. Είναι ότι ζητάς τα παράλογα. 

Αλήθεια;

Δηλητηριασμένα σκουλήκια σε αγκαλιάζουν τις νύχτες. 

Μη μασάς. 

Θα πνιγείς.