Εδώ και μέρες προσπαθώ να αποφασίσω αν μου αρέσει ή με εκνευρίζει. Αν θα το πρότεινα στη σάρα ή αν το σνομπάρω. Τα πράγματα είναι απλά και ίσως έτσι πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε. Ένας γυμνός λαιμός είναι πιο όμορφος από ένα φορτωμένο με πέρλες. Αν αύριο ξυπνήσω με hangover θα το ακούσω ευχαρίστως. Δε θα πονέσει. Και η μάνα μου από πίσω θα το βρει γουστόζικο, δε θα μου πει να το χαμηλώσω και θα συνοδεύει με ήχους στυλ "γκλιν, γκλιν, γκλαν , γουορκ ααααουτ".