Όλοι καταλάβαμε,
φίλη και φίλοι, η τύχη μόνο δεν αρκεί,
την επόμενη φορά με φανατισμό
και προκατάληψη
όπως όλοι εκεί γύρω.
Κάθε μπαλκόνι και φωτιά,
την ώρα που το κεφάλι γίνεται ασυνάρτητη εξίσωση,
ανησύχησα για σένα ρε ή ανάποδα,
ίσως να 'χες δίκιο που φώναζες για πόλεμο και ξύλο (..οπισθοχώρηση;)
και δε σε άκουγα.
γιατί έτρεχα.
Είμαστε γελοίοι που τα γράφουμε
και τα διαβάζουμε
και οι τοίχοι γεμίζουν
και εμείς τους κοιτάμε
και τα μαθαίνουμε απ'έξω
και τα λέμε στους φίλους
μα δεν χειροκροτούν
ούτε δακρύζουν.
Αυτοί μιλάν την ώρα που ο ήλιος
ΑπάντησηΔιαγραφήέγειρε το χάος ν' ακουμπήσει
την ώρα που εγώ σε προσκυνούσα απελπισμένος
για ζωή
Και μιλάν την ώρα που άλλος
ένοιωθε το φως, το φως που πάει να σβήσει
την ώρα που το χάος την αγάπη του ήλιου
αυτό θα τη χαρεί
Η συντεταγμένη, μετέωρη λογική
το χρόνο με σκοτάδι στα υπόγεια μετράνε οι ειδικοί
Αυτοί μιλάν κι εγώ μαθαίνω πως να ψηλαφίζω
το σκοτάδι
Σημείο αναγνώρισης μονάχα θα 'ναι η σαρκική επαφή
Πριν λουφάξει ο ήλιος, και στο χάος δώσει
το ρόλο του πατέρα
Σε μας να μείνει άγιο κάλεσμα
η ανθρώπινη φωνή
Σκύβει το κεφάλι η σκέψη να οξυνθεί
Η γλώσσα μας απ' αύριο
σε διάλεκτο θα είναι της σιωπής;
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
ΑπάντησηΔιαγραφή"Αυτοί μιλάν"
ΑπάντησηΔιαγραφήΠαύλος Σιδηρόπουλος.
Αφού δεν του έμεινε κανείς
μαζί του να μιλάει
Aρχισε να ξεχνάει τις διαδρομές της λογικής
Κι αφού στα λόγια του κανείς
ποτέ δεν απαντούσε
μόνος του όπως ζούσε
βρήκε την γλώσσα της σιωπής.
Κι είπε το θάνατο αρχή
Τον έρωτα είπε φόβο
Την πόλη έλεγε σιωπή
Τη θάλασσα είπε δρόμο
Μα δεν μπορούσε την σιωπή
κι έτσι όπως ζούσε μόνος
φοβότανε το φόβο
πήρε το τέλος σαν αρχή.
Βγήκε μια νύχτα στα ανοιχτά
μπρος στο μεγάλο δρόμο
να βρει έναν άλλον κόσμο
στης θάλασσας την αγκαλιά.
Κι είπε το θάνατο αρχή
Τον έρωτα είπε φόβο
Την πόλη έλεγε σιωπή
στη θάλασσα είδε δρόμο.