Support your locals #5

Links kill the auteurs

Its because sometimes we need simplicity. Simple minds, simple thoughts. I am afraid of loneliness You are afraid of death ..who is lucky
                           who is not?

Romance died
I am the structure behind his thought
Let me surprise you
Let me entertain you
I am the nothing in your matters
You are the matter in my thought
Told you
we need simplicity
Let the comas die
We are free
We were free only when we dint know how  much we love each other.

We'll be free if we let that sympathy go
Let it go
Alone in the dark
There it was the dance
How much it would have cost us?
Pocket money
Pocket thoughts

What did you expect
Something more?

 You are the dirty mirror
You are the source

 We are the abused kids that we  now have to apologize to our older brothers.




                                                                                                       


click it

                                                                                  And we have a gun.

That is love

To the centre of the city in the night, waiting for you.

click it

to the centre of madness every night, i'm coming to you

Apple and cinnamon

Bitterme    

                       

fillyourmouth

mouthyourfeel

                   

                 

                         betteryou

              

                        

             My headphones are antennas to your night calls    (click it)

                                                 

Making se(nte)nce #3

.Somebody told me that you had a boyfriend who looks like a girlfriend.  


But, baby, I don't care if you are gay or lesbian  


because   your kiss's so sweet, your sweat's so sour.    I dont care about 


making something fast, making something last - building up 


my past.    I dont care !  So, shut up and kiss me. 

No matter where I am
No matter where you are
You cannot lay back 

coz I will always blow my smoke in your face..

sar

Low? 

                                                                                                 

Massage the message

Τα σύννεφα αποδημούν

Οι άνθρωποι αποδομούν

Τα λεπτά απορροφούν

Which side are you on?

τίποτα επί

θέλω να γράψω ένα τσιτάτο μεγάλο 2 μέτρα χωρίς τελείες κόμματα και

θέλω να πω μια ιστορία μέσα σε δύο λέξεις

θέλω σκοτώσω την υποτακτική και  την κάνω σούπα,  πάνε κάτω όλες οι ευχές και οι αισιοδοξίες

θέλω να απλώσεις το χέρι και όχι απλά να λες πως με χρειάζεσαι

θέλω αυτή η φωνή που με κρατάει άγρυπνο όλη νύχτα να σκάσει

στον ύπνο μου καθάριζα μπανιέρες

μη νομίζεις ότι έκλαιγα. όχιι αντιπερισπασμό προσπαθούσα να κάνω.
όταν πετούσα πέτρες νόμιζα πως ήμουν λογικός

είμαι υπό ύπνωση εδώ και σαράντα χρόνια

τα υπόλοιπα τα πέρασα κορνάροντας

θέλω να σταματήσει όλος ο κόσμος και να γυρίσει μια στιγμή να με κοιτάξει. όχι δεκαπέντε λεπτά. μια στιγμή.

μετά θα προσπαθήσω να θυμηθώ τί έκνανα την προυηγούμενη βδομάδα τέτοια ώρα και θα κρατήσω την αναπνοή μου μέχρι το 500.

όλα είναι θέμα στυλ και υστεροφημίας. α χα?

στον ίσιο δρόμο

Περνάνε οι μέρες σα σκυλιά από μπροστά μας
και οι φίλοι λένε πάμε, αργήσαμε
ξερνάς
και δε θα ξαναπιεις ποτέ στη ζωή σου
και στη μαμά σου είπες ότι το πακέτο είναι του φίλου
λάθος παρέες μικρέ μου,
φόρα γυαλιά
και πιάσε τα γράμματα
να μορφωθείς
να πας μπροστά
και οι φίλοι να γίνουνε εχθροί σου
γιατί μόνο ποδόσφαιρο ήθελαν να παίζουν στην αλάνα
εσένα σε είχαν για να τρέχεις να πιάνεις τη μπάλα
και τώρα που μεγάλωσες την έκανες πισίνα
να πνίξεις την ενοχή σου

Home seek

"Είναι σα μαγνήτης που με κάνει να ονειρεύομαι
να μιλάω στα κτίρια, στα σύννεφα, ή να προσεύχομαι
Να 'χα μια θάλασσα έξω απ' το σπίτι μου
κι όποτε βρέχει να πετάω απ' το μπαλκόνι μου
κρατώντας το χέρι σου για πάντα
στις φραουλένιες πεδιάδες, στις γραμμικές κοιλάδες
Κι όπως συγκρούεται ένα αεροπλάνο στο μυαλό μου
να γίνει το σώμα σου ένα με το δικό μου
Πες μου, πες μου, τι σκέφτεσαι για μένα
όταν τα σώματά μας στέκουν σταυρωμένα
κι από ένα σημείο της Γης αυτός ο ήλιος ανατέλει
Κάποιος τότε σ' ένα στόχο σημαδεύει"

Ain't No Night

last night in the metro

I wrote a book

   I could give it to you

There is a spider on my tongue

 It makes me dizzy

filled with images

    wind

        bows and ribbons

in my stomach someone is playing chess

sleeping at 9

getting up at 6

that makes sense

    believe me I'll try the best

   I wish I was a camera in that chinese chest

                                                         My smoke (still) in your face

Φεύγοντας

Πάντα φεύγω με ψηλά το κεφάλι
και κοιτάω ψηλά
Πάντα σκοντάφτω σε μια πέτρα που δεν είδα
Τουλάχιστον οι άλλοι νομίζουν πως κλαίω επειδή έπεσα
Θυμάμαι το μπαμπά μιας φίλης που έλεγε πάντα ότι οι σωστές κοπέλες πρέπει όταν περπατούν να κοιτάνε ψηλά
και να μην καμπουριάζουν
Να κοιτάνε ψηλά
και να μην καμπουριάζουν
Έχω μια φίλη που σκοντάφτει πάντα
σκοντάφτει πάντα και παντού
Έχω και μια άλλη φίλη που βλέπει στον ύπνο της ότι πετάει
Και μια άλλη που θέλει να πετάξει αυγά αλλά δε το κάνει γιατί είναι προκατειλημένη
Είναι και αυτή η Σάρα που καθώς περπατάει κλαίει γιατί ο κόσμος είναι άσχημος και θλιβερός
όταν περπατάει κλαίει
Είναι και το πείσμα μου που με χωρίζει από πολλά και από πολλούς
Δε μου επιτρέπει να βάζω τελείες
Έχω και ένα φίλο που κάνει όλο τον κόσμο να περπατά χορεύοντας
να περπατά χορεύοντας
Είναι και κάτι άνθρωποι χωρίς όνομα που τους συναντώ κάθε φορά που περπατώ
και που χορεύω
Και που όταν φεύγω και σκοντάφτω και κλαίω είναι πάντα εκεί
Χειροκροτούν
χειροκροτούν
Ακόμα είναι και κάτι πεταχτά "γειά" καθώς περπατάω
και κάτι κερασμένα σφηνάκια
Είναι αυτοί που μου έμαθαν να περπατώ
Και αυτός που με βοηθάει ακόμα και μου ρίχνει και καμιά σπρωξιά όταν κολλάω
όταν κολλάω
Για αυτούς που περπάτησαν για λίγο μαζί μου ούτε λόγος
εισιτήρια είναι
εισιτήρια είναι
Φεύγοντας δε θα κοιτάω ψηλά
θα έχω το κεφάλι γυρισμένο προς τα πίσω
και ύστερα από λίγο θα κοιτάω από ψηλά
Τον κόσμο μου να περπατά

massage the message

massage the message

07. Wooden Shjips - Motorbike

07. Wooden Shjips - Motorbike by Discotraxx

The North Sea meets the Atlantic

Τώρα σε λίγο που θα πάω διακοπές και επιτέλους θα ηρεμήσει το κεφάλι μου από όλη αυτή τη βαβούρα θα ακούω μόνο γλυκιά, καλοκαιρινή, αμμουδιένια (sic) pop! Όσο πιο ήσυχη και απλή τόσο καλύτερα! Αρκετό θόρυβο μαζέψανε τα αφτάκια μας και εφέτος, lets return to simplicity. Θα αράξω στην παραλία, θα κουνάω μόνο το ένα χέρι για να καπνίζω, θα οργανώνω με το Mush τα μεγάλα ταξίδια, θα ακούμε "the sea is so quiet" και θα νομίζουμε ότι είμαστε 8!( Τη Sara δε τη θέλω γιατί θα μας το κλείνει!)

ΥΓ: Εντάξει δεν είναι Belle and Sebastian ούτε Camera Obscura αλλά είναι γλυκήτατοι και Ινδονήσιοι(ό,τι και αν σημαίνει αυτό). Εξάλλου, νομίζω πονάνε τα κόκαλά μου από την υπερπροώθηση και μαζική τρέλα των απανταχού "Primaverικών" για τους παραπάνω.Ε, και η παρακάτω διασκευή από  Trembling Blue Stars  είναι αρκετά ενδιαφέρουσα.

20 The Sea is So Quiet - Pop At Summer 1 by Dufflecoat

massage the message

Όλοι μιλούν για αυτόν.

Fake Friends by A Victim Of Society

Μπλέκοντας με το σωρό

Για όποιον είναι αισιόδοξος και νομίζει ότι μπορεί.......αμ δε μπορεί!!!

 Και ιδού η απόδειξη:   http://www.ifestos.edu.gr/46.htm

rainy june nights

 Μουσική για την πόλη, τη βροχή, τα σκοτεινά υπόγεια, τα τσιγάρα που καίνε στο στόμα, αποτυχημένα ποιήματα, υγρά πεζοδρόμια, παντζούρια κλειστά . Ανεπιτήδευτο(!) σπάσιμο στη φωνή και σκοτεινά πλήκτρα που σε κάνουν να θες να πρωταγωνιστήσεις σε underground  ταινία και να το βάλεις  official soundtrack. Για περισσότερες οδηγίες χρήσης εδώ.

PUTAVOLCANO wt AMNIAC

 // ΤΕΤΑΡΤΗ 22 ΙΟΥΝΙΟΥ // ΤΩΡΑ Κ44 // 

Πρώτο album  για τους Puta Volcano(σε συνεργασια με τον Chris Tsigarides), πρώτο live για τους Amniac.                                                                                                                                                          (τα μπλουζάκια amniac θα στοιχίζουν 10 ευρώ αλλά με 12 θα μπορείτε να πάρετε και το τηλέφωνο του upsetter xaxa ). 

Never Forever

Moσχάτο

Το μοσχάτο αρχίζει να βρωμάει. 

Girls names

Έτοιμη να δεχτώ τα πυρά της Sara, ανεβάζω νoσταλγικές κιθάρες κατευθείαν από την Creation.
Αν είσαι έτοιμη να βρίσεις προτείνω ξύδι Ποπ !!

this is all you need for the time

Falo gallego

Τα μάτια μου σήμερα κράτησα κλειστά

ένα ολόκληρο πρωινό 

μουντό, γεμάτο υγρασία

και ομολογώ

πως για κλάσματα του δευτερολέπτου ένιωσα όπως τα πρωινά στο σπίτι του πέμπτου ορόφου

με εκείνη την ακούραστη θέα

μόνιμη η εικόνα του καθεδρικού

και η μυρωδιά του αβοκάντο

Νόμιζα θα μείνω εκεί για πάντα

και δε φοβήθηκα ούτε στιγμή

Ομολογώ ότι έφυγα.

μου πήρε χρόνια να αποδεχτώ την έξοδο

και να μπορέσω να επαναφέρω την εικόνα χωρίς τύψεις

να κρατήσω τα μάτια κλειστά και να μυρίσω το αέναο τραγούδι της βροχής

να κόψω το χέρι μου και να μη λυπηθώ

να χάσω κάθε ευκαιρία και τελικά να αγαπήσω το κρύο

Να μαι κλέφτης, αλκοολικός, ναρκομανής, ανάπηρος, τυφλός

μα να μαι εκεί 

να μη φοβάμαι τίποτα και να αγκαλιάζω το χρόνο με στοργή 

η μέρα να διαρκεί χρόνια 

Σήμερα άνοιξα την πληγή

με τα δυο χέρια 

κράτησα καλά τα μάτια κλειστά και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου ορκίζομαι πως αισθάνθηκα την υγρασία και άκουσα κάποιον να φωνάζει από το παράθυρο "Mikaela ilegal" 

The Bliss ''GABBATHA'' debut album presentation

Skhizein

Τις τελευταίες μέρες απορώ αν μόνο εγώ είμαι που βλέπω την παράνοια να μας κατακλύζει. Ό,τινανισμός το σύνδρομο της "νέας κοινωνίας της κρίσης". Δυστυχώς, οι κιμωλίες τελειώσαν..







*Η μετάφραση έγινε για το http://www.syrtari.gr.  Part 1/2.

(από)καθήλωση

ο φόβος
ο χρόνος
οι καθηλωτικές σου εκράσεις
οι απροσδόκητες σου εκφάνσεις
οι λέξεις που βγαίνουν από το στόμα σου
είναι τόσο ξένες
που με τρομάζουν.

Das Ding ή αλλιώς Danny Bosten. Με εμφανές ταλέντο στο graphic design και ενδιαφέρουσες κασέτες από τα 80's!

είχα χρόνια να περπατήσω σε αυτό το δρόμο
κανά αιώνα..
μπορεί και να ταν χθες..
οι ήχοι του με φόβισαν.
όταν βγήκα από το αυτοκίνητο έφτυσα τις ρόδες
από κεκτημένη ταχύτητα
και από μίσος
και θλίψη
για αυτούς που μου πήραν ύπουλα κάθε θέληση για προσπάθεια.
για μένα, που την έδωσα έτσι απλόχερα
και που υπέκυψα στα σημεία
στίξης
και στα σημαινόμενα.
και που σνομπάρω πλέον
ακόμα και εμένα
τον ίδιο.
γιατί πρώτα απ' όλα το μίσος είναι εμου του ιδίου.
έφτυσα
τη ρόδα
και γέλασα γιατί ήξερα ότι στην επόμενη ζωή θα περνάω τον ίδιο δρόμο.
θα μαι σκουλήκι,θα με σέρνει η ίδια  ρόδα.
δημοπρασία μεγάλη.
κοιμάσαι, ξυπνά και αυτή συνεχίζεται.
έχεις πει στο διπλανό να σε σκουντάει κάθε φορά που συμβαίνει κάτι αξιοπρόσεκτο.
πάντα θαυμάζω όσους κρατούν τα μάτια τους ανοιχτά.
και δε τα τρεμοπαίζουν ούε στιγμή.
εμένα κλείνουν
δυστυχώς
στο δευτερόλεπτο.
ειρωνεία;
με το ένα, με το δύο, με το τρία!
πότε ξέχασα να προσπαθώ;και πότε 
κατοχυρώθηκε η θέληση μου;
η προσπάθεια
μεγάλη λέξη
και δύσκολη
έχει συνώνυμα;
αντώνυμα:
επίθετο;
τόπος διαμονής;
το τίποτα

σε όσους

έχουν ακόμα συγκίνηση

massage the message

massage the message

massage the message

massage the message

Παράλληλα κείμενα

Δε θα μπορέσω να λύσω ποτέ μαθηματικά. Το πρόβλημα είναι ότι δε μπορώ να αποδεχτώ τα δεδομένα. Τι πάει να πει έχεις τόσα, βγάζεις τόσα, πόσα σου μένουν; Τι πάει να πει αν α=2 και γ=1 και α+β=γ τότε β=? ; Ξέρεις κάτι; Δε δίνω δεκάρα. Τα δεδομένα μου θέλω να τα φτιάχνω εγώ, όχι να μου τα δίνουν έτοιμα και να μου ζητούν να λύσω  το πρόβλημα.  Δε θα τα καταφέρω ποτέ στα μαθηματικά. Τι πάει να πει "τα πράγματα είναι απλά, 1+1=2" ;;; Όχι ότι δε το πιστεύω. Απλά, δε μπορώ να το πάρω απόφαση.

Εδώ και μέρες προσπαθώ να αποφασίσω αν μου αρέσει ή με εκνευρίζει. Αν θα το πρότεινα στη σάρα ή αν το σνομπάρω. Τα πράγματα είναι απλά και ίσως έτσι πρέπει να τα αντιμετωπίζουμε. Ένας γυμνός λαιμός είναι πιο όμορφος από ένα φορτωμένο με πέρλες. Αν αύριο ξυπνήσω με hangover θα το ακούσω ευχαρίστως. Δε θα πονέσει. Και η μάνα μου από πίσω θα το βρει γουστόζικο, δε θα μου πει να το χαμηλώσω και θα συνοδεύει με ήχους στυλ "γκλιν, γκλιν, γκλαν , γουορκ ααααουτ".

massage the message

Αποφάσεις

όσο η εικόνα σου χτυπάει απροσδόκητα στο στέρνο μου

και υγραίνει ανυποψίαστα τα μάτια μου,

όσο κρατάς μια αόρατη κλωστή που οδηγεί τα βήματα μου

και μου αφαιρείς κάθε ικανότητα αυτοδιάθεσης

θα δηλώνω αγνωστικιστής

μα θα μαι ειδωλολάτρης,

θα δηλώνω επαναστάτης

μα θα μαι ρομαντικός ,                                                                                           αδύναμος 

θα σκηνοθετώ την ευτυχία

μα θα μαι κακός ηθοποιός,

θα δηλώνω αισιόδοξος

μα θα μαι κακός ψεύτης,

όσο πλέκω την εικόνα σου με λέξεις

θα αντιπαθώ τον εαυτό μου-

-δε θα τον κάνω παρέα

This is not a lovesong

ξινό κρασί

συμπιεσμένη ευγένεια

και ύστερα τί;

περπατάω σε δρόμος επικίνδυνους

για να έρθω να σε βρω

στις μύτες των ποδιών μου 

μην ακουστούν τα ψέμματα

εδώ και χρόνια ντύνομαι με το ίδιο φουστάνι

μήπως σε συναντήσω

αν σε δω δε θα μιλήσω

μα θα κρατήσω την εικόνα σου

τροφή

να 'χω να συνεχίσω

το βλέμμα σου στο βλέμμα μου

πονάει η συνάντηση

δεν είναι αστείο

φωτιά στις κάμερες, στα αφεντικά

φωτιά στους δούλους και στις πόρνες 

που με κάνουν να βολεύω την ανάσα μου 

κρυφά

στις τύψεις μου φωτιά

και στην ελπίδα

στην ομορφιά του αύριο

φωτιά σε εκείνη τη φωτογραφία που με κρατάει ζωντανη

φωτιά στη μάνα μου που δεν έχει υπομονή

και τη σιχαίνομαι τη λέξη αυτή

στην οικογένεια
που θρέφει όλο μου το μίσος

στην υποταγή

ποιον να κατηγορήσω

τον εαυτό μου συνήθισα να μισώ
και αυτό δε φτάνει

Support your λόκαλς #4

Χαμένα κορμιά,
Εκεί που το δήθεν το βάζει στα πόδια.

επιρρεπής

Τρεις ώρες όρθιος, μπροστά από την βιτρίνα με τα παγωτά.

Μετά από ώριμη σκέψη (ή παρόρμηση, δεν έχει πλέον σημασία), πείθεις τον εαυτό σου πως η καραμέλα είναι το ιδανικό για σένα.

Πόσο τυχερός αισθάνεσαι που επιτέλους βρήκες αυτό που ήθελες

Α, συγνώμη κύριος, η καραμέλα μόλις μας τελείωσε.

Γυρίζεις σπίτι με άδεια χέρια.

Δεν είναι ότι θα σε χάλαγε ένα σπέσιαλ με τριπλή σοκολάτα.

Είναι ότι σπατάλησες τρεις αιώνες μέσα στο κωλομάγαζο και τελικά προλάβαν άλλοι.

Μπακ (απ)

Νόμιζα πως η σιωπή φέρνει τη λήθη.

Ίσως..

Σίγουρα, όμως, δηλώνει μια κάποια ενοχή που δεν έχει διέξοδο και δένεται κόμπος στο στέρνο.

Ένας πόνος αμυδρός, παρατεταμένος. Ξεθωριάζει, μα δε σβήνει ποτέ. 

Μαθαίνεις πως είναι να παίρνεις το λεωφορείο πάντα λυπημένος. 

Μαθαίνεις και άλλα πολλά ώσπου γίνεσαι άλλος άνθρωπος. Νέο μοντέλο, εξελιγμένο και πιο ανθεκτικό...ή επιρρεπές.

Κρίσεις αμνησίας, άγχους, θλίψης, ευτυχίας.

Κρίσεις για άλλους.

Κρίνεις ινα μην προλάβεις να σε κρίνεις.

Κρίνα στα μαλλιά σου για να κρύβουν την ασχήμια.

 Κατηγορείς το στομάχι που σε σφίγγει, σε διπλώνει στα δύο. Έτσι, χωρίς λόγο (;). Σαν κακομαθημένο, εκδικητικό κωλόπαιδο που δε τρώει το φαί του επειδή δε το αφήνουν να πάει στο πάρτυ. 

Και εσύ εκεί. Στη σιωπή.

Εξάλλου, ξέρεις πως τα λόγια ελάχιστα διαρκούν

 δεν αρκούν.

 Ψάχνεις να βρεις ποια στο καλό είναι αυτά τα μικρά και ασήμαντα πράγματα στα οποία κρύβεται η ευτυχία. Δε μπορεί, για να το λένε όλοι, έτσι θα 'ναι. Αισθάνεσαι προβληματικός και πλεονέκτης. Απ' την άλλη, δεν είναι ότι ζητάς τα πολλά. Είναι ότι ζητάς τα παράλογα. 

Αλήθεια;

Δηλητηριασμένα σκουλήκια σε αγκαλιάζουν τις νύχτες. 

Μη μασάς. 

Θα πνιγείς. 

Κάπως έτσι

Α! ΠΡΟΣ (Ε)ΜΕΝΑ!

Δε μπορώ να αντισταθώ στα κλισέ περί άνοιξης.. Με τόσο ήλιο, βέβαια, έχω γίνει και εγώ φυτό. Καμία σκέψη στο συρτάρι. Η φαντασία έχει πάρει άδεια μετά αποδοχών και την έκανε κάπου στο Περού. Καλύτερα. Από μακριά και αγαπημένοι. Αν συνεχίζαμε λίγο ακόμα τη συνεργασία μας, θα πάθαινα έμφραγμα ή κατάθλιψη. Μέχρι να επιστρέψει θα σκέφτομαι μόνο κύματα, λιβάδια και παγωτά βανίλια (τόσο κλισέ λέμε!). Ελπίζω μόνο να μου φέρει κανά μαγνητάκι από τα duty free.

Σύμφωνα με το Brecht,  πρώτα πρέπει  να χορτάσω. Ύστερα, βλέπουμε..!

Στο χάσιμο

κόμποι

η σκέψη έχει κολλήσει

σαν παλιά πόρτα που χρειάζεται λάδωμα

αλλά βαριέσαι να βγεις απ'το σπίτι να αγοράσεις γράσο

προτιμάς να κάθεσαι διπλωμένος στο κρεβάτι σα φάκελος που δε θα ανοιχτεί ποτέ

βουλοκέρι το αίμα πήζει στο μέτωπο σου

ξεχάστηκες πενθώντας το χαμένο χρόνο

μα δεν είσαι δα και ο μοναδικός

"κανείς δε χάνεται"

η δυστυχία σου

γιατί εσύ δε θες να σε βρουν

ε - ε - ε - ε ρ χ ε τ α ι

Deja vu

κάμποσο καιρό πριν, ένας φίλος μου είχε μιλήσει για τους στίχους ενός κομματιού από τους pains. τότε μου είχαν ακουστεί πολύ μπανάλ. ο χρόνος, όμως, εκδικείται.
σήμερα, το έχω στο repeat και αισθάνομαι σαν ερωτευμένος έφηβος.

βγαίνω στον ήλιο να φωτοσυνθέσω.

* ίσως να μου έπεσε βαριά η σκορδαλιά.

Κάντο να φανεί σαν ατύχημα

Αυτοί οι Ιταλοί πάντα με εκπλήσσουν.
Και όπως λέει ένας από δαύτους:
 "Ιταλία δεν είναι μόνο ο Μπερλουσκόνι και ο Αντονιόνι. Έχουμε και πίτσα"

απορίας άξιο

 

                                                          Τα λάθη μας ,                                                                                                                                                                                                          

                                                           

                          

                                                          τα κάλλη μας   

                                                                                                                                             

                                                                  ;;;;

Ποστ πανκ

Ποστ παγίδα

ό,τι και αν πω θα ναι χαζορομαντικό. ας το παίξω μυστήριο.

ομολογία

Υπάρχουν φορές που οι ήχοι σου με συγκινούν.

                          
                              Έκανα μακροβούτι και βγήκα στην επιφάνεια.


          Μη κουράζεις τα μάτια σου.                    δε θα με βρεις.
          
                                                                                      Μ'αρέσει να αποκαλύπτομαι.



όχι σε σένα. Γενικά.
                                                  Να μου αποκαλύπτεσαι.

               άκου . Τα μάτια σου ήταν πάντα υγρά;



Αναρωτιέμαι.

 Ο ήχος της πόλης με συγκινεί.


                                 Γελοίο;       μην κοροϊδεύεις την άμυνα.  
      
                                                                            

Εδώ γύρω ήμουν.

                 Στα στενά.                  
                               δεν έφυγα.
                                        μια βόλτα πήγα.                                

                                                    
                                                                           Ο ήχος που κάνουν τα πινέλα σου με συγκινούν.
                  
 Πάλι ενέδωσα και διάβασα τη τελευταία λέξη του βιβλίου.

                                        
                                                            μη τα ρωτάς.
            
                            θα κάνω την κανέλα σελιδοδείκτη.

                                                      

Ημερολόγιο καταστρώματος

Μια βδομάδα μέσα σε αεροπλάνα, τρένα, λεωφορεία, βάρκες, βανάκια, λίμνες, ποτάμια, χιόνια, σοκάκια και έρχεσαι στα ίσια σου. Άλλος άνθρωπος, σου λέει. Δηλαδή, τσάμπα τα λεφτά στους ψυχολόγους, τα σπα και το αλκοόλ. Είναι πιο όμορφη η ζάλη των ταξιδιών και ο πόνος από το στρίμωγμα στο αμάξι. Έλα , μωρό μου, πέσε στα πόδια μου να κοιμηθείς και δε θα με πειράξει αν αφήσεις σαλάκι στο τζην μου. Είναι μαγικό πως κάθε φορά ξυπνάς ακριβώς τη στιγμή που κοντεύουμε να φτάσουμε στον προορισμό. Πάντα θα θαυμάζω τούτο το ένστικτο.

No love lost

"he made me a tape of joy division,  he told me there was part of him missing  ,when I was 16,  he jumped off a building" 

Απεργοσπάστης

Λοιπόν, τις Κυριακές δε συνηθίζω να είμαι παραγωγική. Όχι γιατί με πιάνει η γνωστή κατάθλιψη νέα-βδομάδα-ξεκινά κτλ αλλά γιατί, ενώ κάποτε ήταν η αγαπημένη μου μέρα, μου την πήραν, την άρπαξαν ύπουλα και άκαρδα, την τσαλάκωσαν, την έκαναν μια άμορφη μάζα και μου την πέταξαν πίσω, να 'χω να παίζω. Ναι, αλήθεια. Γιατί τούτη η μέρα για μένα ήταν η πιο ελεύθερη. Όλη τη βδομάδα τρέχω από εδώ, τρέχω από εκεί, το Σάββατο τρέχω παραπέρα. Για να μην μπω στην κλισέ συζήτηση για το σαββατόβραδο. Ακόμα και ο έρωτας μου με την Πέμπτη μου τελείωσε. Και δεν έγινε καν αγάπη. Τί μας μένει λοιπόν;; Η Κυριακή. Ήσυχη, ανεξάρτητη, χωρίς υποχρεώσεις. Σου δίνει το ελεύθερο να καθήσεις όλη μέρα στο κρεβάτι, να τελειώσεις και δύο βιβλία, να ακούσεις όση dream pop και post θες, να λύσεις sudoku, αν σου τη βαρέσει να πας σινεμά με τη πυτζάμα και το παλτό, να φας και δεύτερο κομμάτι τούρτα. Κανείς δε θα σου πει τίποτα. Γιατί είναι Κυριακή. Γιατί μπορείς. Αλλά δεν! Δεν μπορείς! Εγώ, δηλαδή. Δε μπορώ. Ό, τι προλάβω, μέχρι τις 6 γιατί μετά με χρειάζονται. Είναι βλέπεις και κόσμος που την Κυριακή του τη θέλει έξαλλη και αλκοολική. Δεκτό, το σέβομαι. Εχω αποδεχτεί το γεγονός και αρκούμαι σε λίγη, εσωτερική γκρίνια. Μεγάλη καρδιά σου λέω!

Τέλος πάντων, για να μη τα πολυλογώ, η ουσία είναι ότι τις Κυριακές απεργώ.( Μέχρι τις 6, μη ξεχνιόμαστε.) Θέλω το χρόνο μου, βρε παιδί μου και 'γω, να κλείσω τις πληγές του σκληρού σαββατου, να βάλω τις κρέμες μου, να αρωματιστώ, να βρω τις λέξεις που έχω χάσει, να χτίσω νέες σκέψεις, να θέσω τους εβδομαδιαίους, ανεκπλήρωτους στόχους μου. Μαγικούς και ανεκπλήρωτους. Να, όμως, που σε αυτό ακριβώς το σημείο συγκρούεται η ηθική με το συναίσθημα.Είναι που είναι η απεργία μου μισερή έρχεται και ο αντίλαλος ενός σαββατου αλλιώτικου και μου διαλύει τον αγώνα, σπάει το κίνημα. Γιατί κάποια σάββατα δεν είναι σκληρά, ούτε έντονα. Είναι τόσο αναπάντεχα γλυκά που συνεχίζουν να ακούγονται και την Κυριακή. Όσα κομμάτια τούρτα και αν έφαγα, όσο gybe και αν άκουσα , ακόμα ακούγεται από κάπου στο βάθος εκείνο το ωραίο κομμάτι από χθες, οι σοφίες του καναπέως (sic), τα χαζά ανέκδοτα και το ρακόμελο να βράζει. Γιατί, καλός και ο Truffaut αλλά, τελικά, και λίγο Anderson δε βλάπτει. Απλά, λιτά και απέριττα. Έτσι είναι αυτά. Οι ταμπέλες είναι για να κατεβαίνουν και τα Σάββατα για νας μας ξαφνιάζουν. Σα μια ξανθιά γκόμενα που ανοίγεις τη τσάντα Barbie της και αντί για lip gloss βρίσκεις το "Μέγα Ανατολικό".

Και όπως είπε και χθες η παρέα μου : Η Αθήνα είναι μια ετεροχρονισμένη παρτούζα! Άσχετο αλλά ζήλεψα και ήθελα οπωσδήποτε να το πω και 'γω! Πάω τώρα. Είπαμε, εμένα η Κυριακή μου τελειώνει στις 6. Χωρίς γκρίνια σήμερα!

πριν το κλείσιμο

Κοιτάζοντας τους ανθρώπους να κάθονται στη μπάρα, να μιλούν, να πίνουν, να τρώνε αμύγδαλα, μου έρχονται στο μυαλό  τα οικογενειακά τσιμπούσια. Έτσι πάλι, καθισμένοι όλοι γύρω από το μεγάλο τραπέζι ,τρώνε, πίνουν, φωνάζουν, χασκογελούν. Πάντα, κάποιος πίνει παραπάνω, κάποιοι τσακώνονται για πολιτική, άλλος νυστάζει και θέλει να φύγει , μα δε τον αφήνουν , άλλοι χορεύουν, άλλοι γρινιάζουν γιατί ο πατέρας μου κόβει όλα τα τραγούδια στη μέση, κάποιοι κάθονται στον καναπέ και μιλούν συνωμοτικά (πάντα μ'άρεσε να κρυφακούω) και η οικοδέσποινα, όρθια,  τρέχει από δω και από κει. Να μείνουν όλοι ευχαριστημένοι. Περίεργα πράγματα. Βγαίνουμε έξω από το σπίτι να "ξεσκάσουμε" και αναπαράγουμε τα ίδια μοτίβα που αφήσαμε μέσα. "Τι τα θες", ακούγεται η φωνή του Dj και αμέσως πετάγομαι. Δεν απευθυνόταν σε μένα. "Τι τα θες", επαναλαμβάνω αυτόματα και αφηρημένα. Γυρίζω, πάλι, προς τον κόσμο. Ακούγεται Tom Barman και όλοι υποκρίνονται τους θλιμμένους. Ξέρεις τώρα, έχουν μπει στο mood του κομματιού. Στοιχηματίζω όλα μου τα tips ότι αν μετά τους έβαζες Madonna θα χόρευαν σα τρελοί. O Dj γελάει αλλά βάζει Waits. Κανένας αιφνιδιασμός. Γυρίζω, προς τα ποτά. Τόσο καιρό εδώ μέσα, θα μπορούσα να σου πω μια ιστορία ξεχωριστή για το καθένα. Δε το κάνω, όμως, γιατί κάποιος διακόπτει τη σκέψη μου. Διψάει. Θέλει νερό. Και,  αφού έσωσα έναν άνθρωπο από σίγουρη αφυδάτωση, βγαίνω έξω.  Όπως τότε, στα τσιμπούσια, που κλεινόμουν στο δωμάτιο των γονιών μου και έβαζα να δω τη σκηνή στην έρημο, από τη ταινία για τους Doors. Tυχαία, ακούγεται από μέσα το "Soft Parade". Κοιτάζω το άδειο στενό, κάνω μια τελευταία τζούρα και καταλήγω ότι, όσο και αν γκρίνιαζα, κατά βάθος πάντα την έβρισκα με τις οικογενειακές γιορτές. 

Just for once, Let me blow my smoke in your face...

εισβολη των ΜΑΤ στην Κερατέα (8.2.2011)

Solaris

Χαμός γίνεται! Όλα και όλοι ταρακουνιούνται λες και γίνεται μόνιμα σεισμός 52 ρίχτερ. Ασταμάτητα όμως! Μετανάστες, Μουμπάρακ, Μάγερς, εξεγερμένοι, απεργίες, συνταξιούχοι, Κερατέα, άνεργοι, γιατροί, φοιτητές, απεργοί και πάει λέγοντας. Ήθελα να ανεβάσω ένα ποστ για τη ζωή με το ποδήλατο στην Αθήνα ή για ένα τέλειο κυριακάτικο live από τους Band of Holy Joy ή για κάποιο επερχόμενο ταξίδι, ακόμα και για το πώς ένας Ιταλός ταξιδεύει στην Ελλάδα να βρει το σοφό Διονύσιο και για μια Ελληνίδα στην Τουρκία. Όλα ακούγονται φάλτσα. Εδώ ο κόσμος καίγεται και εσύ πίνεις ρακόμελα και χορεύεις "Θωρακισμένη Mercendes". Συζητώντας, πάντα, για το αντάρτικο πόλεων, το παραεμπόριο, το Ντεμπόρ, το Νετσάγιεφ. Μετά, πάλι, η συζήτηση αλλάζει. Λονδίνο, Βαρκελώνη, Portishead , συναυλίες, εκθέσεις, σεξ, χρήματα, άρθρα, pilates,θέατρα, ποτά, Giardini di Miro, Καπλάνογλου, Wenders.  Και ύστερα, πάλι πίσω, Αίγυπτος, Ισραήλ, Λάρισα. Αισθάνομαι ότι βρίσκομαι μέσα σε ένα κυκλώνα και πλέκω καπελάκια για το καλοκαίρι. Έχω σαστίσει. Εδώ ο κόσμος καίγεται και εγώ γράφω γράμματα στη Δανία και αγχώνομαι για τη Σουηδία. Μια σύντομη λάμψη σκάει στο κεφάλι μου: να γραφτώ στη Green Peace(!), στη Διεθνή Αμνηστία(!), να πάρω το δίκανο; Θα πάω cinema.Τέτοια είμαι, δε το αρνούμαι. Μακάρι να μπορούσα (να το αρνηθώ). Οι καρτέλες στον υπολογιστή σε σειρά: συναυλίες, πορεία αλληλεγγύης, έκθεση φωτογραφίας, πάρτυ,  applications,εκλογές, απεργίες. Πλήρης ενημέρωση, δε λέω (και πού γεννάται η συνείδηση λοιπόν;;). Ο υπολογιστής κλείνει. Ανοίγει ένα βιβλίο. Άλλος κόσμος. Μετά κλείνει και αυτό, ανοίγει η σκέψη, έρχονται οι τύψεις (γενικές και ακαθόριστες) αλλά τα μάτια κλείνουν. Και όταν ανοίγουν η ίδια διαδικασία. Αντίστροφα.

Παράρτημα

"Οι συστάσεις είναι σαν τα συλλυπητήρια, τυποποιημένα μουρμουρίσματα // Ο αναστεναγμός είναι η πορδή της ψυχής // Ο καιρός περνούσε και γερνούσα κι οι μέρες κυλούσαν και μετατρέπονταν σε ημερομηνίες και τα χρόνια μετατρέπονταν σε επετείους."

Η φάση είναι post-dubstep

massage the message

                                                              
                              
H δυναμική, ο δυναμισμός και τα δυναμό. Η επιστήμη έχει πολλά ποδάρια. Οι λέξεις εξατμίζονται σε νανοσεκόντ. Τα μηνύματα στέλνονται προς άγνωστους παραλήπτες. Τα γεγονότα καλύπτονται, αυτοκαλύπτονται, ποτέ δεν αποκαλύπτονται. Έλα να παίξουμε κρυφτό. Η ιστορίες είναι απλές και δεν παπαγαλίζονται. Αν κατανοήσεις κάποτε το μαγνητισμό , να μου στείλεις εξηγήσεις. Βαρέθηκα τις υποτακτικές . Η αλήθεια να λέγεται.

..kai kali tuxi

m

if you cant say it, whisper it

      ...και Έλα να με χορέψεις!

Παρντόν

Judith Supine

Ωχ! Ακόμα εδώ είσαι; Δε σε πρόσεξα! 

Ναι, χόρευες λαμπάντα και ήσουν τόσο όμορφη. Δεν ήθελα να σε ξυπνήσω.

Τώρα εσύ ειρωνεύεσαι αλλά εγώ είμαι σούπερ ουαου και αδιαφορώ.

Μήπως έχεις κόμπλεξ κατωτερότητας;

Όχι, ανωτερότητας.

Πάω τουαλέτα.

Αύριο θα πας στην πορεία;

Όχι αλλά θα πάω στο πάρτυ.

Εμένα δε μ'αρέσουν αυτά τα και καλά, ξέρεις τώρα.

Α! ούτε εμένα. 

Οπότε τα λέμε το Σάββατο στο λάιβ.

Ναι, θα έρθω πιο αργά, όμως, γιατί θα πάω σε μια περφορμανς πρώτα.

Θα κάνεις και εντύπωση, δηλαδή. Τι περφόρμανς;

Δε ξέρω, αλλά έχει ωραίο τίτλο.. κάτι με "destroy" μέσα, ξέρεις τώρα.

Καλά άκου κομματάρα..

Ναι, ναι..

Γεωμετρικά

Η ιστορικοπολιτική πορεία είναι κυκλική. Δηλαδή, είμαστε παγιδευμένοι μέσα σε ένα σύστημα που κάνει κύκλους γύρω από τον εαυτό του. Είναι μάταιο, αν και βολικό, να περιμένουμε να φτάσει σε κάποιο άκρο για να αντιδράσουμε. Πολύ απλά και λογικά αυτό δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ. Ακόμα και μια μικρή παρέκκλιση (θα ) είχε ως σκοπό την τελειοποίηση αυτού του κύκλου. Το θέμα λοιπόν, είναι η έξοδος και όχι ο τετραγωνισμός. 

Αναθεώρηση ονειρώξεων

   Patrick Martinez 

Αντίλαλος

Separation II, 1896.Munch

Τόσο καιρό που φώναζα, τι κατάλαβα;
Τώρα που μ'άκουσες και γύρισες πίσω να κοιτάξεις, δεν έχω άλλη φωνή .
Δεν είμαι εγώ μουγκή
ούτε εσύ κουφός.
Οι πλανήτες μας φταίνε που βρίσκονται μακριά.
Μόνο σε περίπτωση σύγκρουσης προβλέπεται μια κάποια ένωση
και, δυστυχώς,
τυφλοί είμαστε
και οι δυο
για τέτοιου είδους ρίσκα.

Holidays

(Η αλήθεια, όμως, συνεχίζει να βρίσκεται στους Clash )

Αϋπνία

Μια πρόκα πίσω, στον αυχένα . Ο ύπνος έρχεται τις πιο ακατάλληλες ώρες και με σκορπίζει. Το πόδια έχουν αρχίσει να μιλούν. Πονάω λέμε. Τραγικό. Διστάζω, νυστάζω, κομπιάζω. ζΩ; Ω!!! Τι βάθος και αυτό;  Συμβολικό.  Η πλάτη κόβεται στα δυο. Μαυρίσαν τα μάτια. Οι αγκώνες μαγκώνουν.  Ειρωνικό. Σου λέω διστάζω. Το στομάχι ένα τεράστιο μπαλόνι. Και φουσκώνει και φουσκώνει και φουσκώνει. Οι ώμοι μολύβια. Στο μυαλό μόνο γόμες. Έλα τώρα, μη χαϊδεύεσαι.